درمان سرطان با مصرف ویتامین B17

متن شایعه

« سرطان یک مرض نیست، بلکه کمبود ویتامین B17 است.سرطان انقدر شیوع پیدا کرده که پیر و جوان هر کس را مبتلا میکند,لطفا این مطلب را به دقت مطالع کنید … این مطلب تعجب آور بود و بسیاری از”دستهای پنهان گردانندگان دنیا”را ناراحت میکند…انقدر که به عنوان مثال کتاب”world without cancer”یعنی”دنیایی بدون سرطان”هنوز اجازه ترجمه به خیلی از زبانهای دنیا را پیدا نکرد.این را بدانید که,مرضی به نام سرطان وجود ندارد!…سرطان عبارت است از فقط کمبود ویتامین B17…وچیز دیگری جز این بوده نمیتواند!!!!!از کیمیای طبی, جراحی و یا خوردن دواهای با عوارض سنگین خوداری کنید.به یاد اورید که چرا در زمانهایی تعداد بسیار زیادی از دریانوردان جان خود را از دست دادند؟اسکوربیت؟ بیماری که جان انسانهای بیشماری را گرفت و تعدادی از این راه درامد هنگفتی بدست اوردند.بعدها چه چیزی کشف شد؟ مگر اسکوربیت فقط کمبود ویتامینCبوده!!یعنی اینکه یک بیماری نبوده؟سرطان هم همچنین!صنعت سرطان ایجاد شده؟از سرطان درامدهای میلیارد میلیارد میلیاردی کسب میکنند؟این موضوع بسیار طولانی و عمیق است,تاریخچه پیدایش صنعت سرطان ازجنگ جهانی دوم به بعد بوده.در پشت پرده چه اتفاقاتی در حال رخ دادن است…شما باور نکنید! هر روز فقط ۱۵تا۲۰عدد خوردن هسته زرد الو کافیست!اگر سرطان دارید اول تلاش کنید تا بفهمید سرطان چیست!نترسید!اول تحقیق کنید,تکرار میکنیم,امروزه کسی از بیماری به نام اسکوربیت میمیرد؟نه!چون دیگر تداوی میشود…سرطان چه؟به صورت صنعت در امده در حالی که راه درمانش خیلی وقت پیش پیدا شده..کمبود ویتامین B17…فقط همین!جوانه گندم بخورید,جوانه گندم دوایی است اعجاب اور سرطان است.جوانه گندم منبع غنی اکسیجن مایع و حاوی قویترین ماده ضد سرطان طبیعت به نام”Ieatril”میباشد,که این ماده در هسته سیب نیز موجود است.صنعت دواسازی امریکا آغاز به اجرای قانون منع تولید”Leatril”نموده،ولی این دوا در مکزیک تولید و فروخته میشود و به صورت قاچاق وارد امریکا میشود.مانر در کتابی به نام “مرگ سرطان”موفقیت درمان با”leatril”را بالای۹۰% از مبتلایان بیان کرده است. »

پاسخ شایعه

۱- این مطلب یک شایعه بین المللی قدیمی است که بیش از یک قرن و نیم قدمت دارد. اولین استفاده ی از این ماده به عنوان یک درمان برای سرطان، در سال ۱۸۴۵ در روسیه و در ایالات متحده آمریکا از سال ۱۹۲۰ گزارش شده است. منبع

۲- “آمیگدالین” با نام مستعار ویتامین ب۱۷، عنوان ماده ای است که در دانه میوه‌هایی مانند زردآلو و هلو یافت می شود. این ماده به دست بشر و در آزمایشگاه نیز ساخته شده که نام آن “لاتریل” می باشد که به فرم قرص، داروی تزریقی و لوسیون پوستی عرضه می شود. این ماده یک ترکیب گیاهی حاوی قند و سیانید (گلیکوزید سیانو‌ژن) است که در بدن به دنبال هضم توسط باکتریها و بر اثر آنزیم های گوارشی، ترکیبات سیانید را آزاد می کند. منبع

۳- سیانید یک نوع سم عصبی (نوروتوکسین) است که اگرچه ممکن است که از رشد سول های سرطانی جلوگیری کند اما عوارض مسمومیت با این ماده مشهود است و اثرات زیانبار بیشماری بر روی سلول های سالم بدن دارد که باعث سردرد، تهوع، استفراغ، تشنج، آسیب های کبدی شدید ، افت شدید فشار خون، کما و در نهایت مرگ می گردد. منبع

۴- نتایج مطالعات در خصوص تاثیر لاتریل بر سلولهای سرطانی، تا کنون متناقض بوده است. مطالعه ای در یکی از دانشگاههای کره جنوبی نشان داد که عصاره آمیگدالین در محیط آزمایشگاه می تواند از رشد سلولهای سرطانی پروستات جلوگیری نماید. همچنین در یک مطالعه بر روی مدل حیوانی، آمیگدالین تاثیرات خوبی بر مرگ سلولهای سرطانی ریه داشت. در حالیکه تکرار مطالعات، نتایج مشابه نداشتند و همچنین مطالعات دیگری نشان داد که این ماده هیچ گونه تاثیری بر روی سلولهای سرطانی در انسان نداشته است.منبع 1 – منبع 2 – منبع 3 – منبع 4

۵- برخی مطالعات حاکی از مشاهده مسمومیت های شدید به دنبال مصرف لاتریل به عنوان درمان جایگزین و یا مکمل برای سرطان بوده اند. منبع

۶- سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) تاثیر مثبت آمیگدالین و لاتریل بر سرطان را تایید نکرده ‌است و مصرف آن را در افراد مبتلا به این بیماری، به جایِ درمان های اتخاذ شده، دلیلی بر تاخیر در درمان و کم نتیجه کردن روند درمانی آنها می داند. منبع

۷- میتوان اینگونه نتیجه گرفت که آمیگدالین شاید در برخی موارد اثرات درمانی مفیدی در از بین بردن سلولهای سرطانی داشته است؛ اما ظاهرا به منظور تایید اثرگذاری واقعی این ماده در پیشگیری و یا درمان سرطان در کنار در نظرگرفتن عوارض جانبی آن، لزوم انجام پژوهش های گسترده و دقیق تری در این حوزه احساس می شود.
۸- پیامد اصلی و نامطبوب اینگونه پیامها، ترغیب بیمارانِ کشورهای جهان سوم به خرید مکمل‌ها از سوی شرکت‌هایی است که بازارهای فروش را در آمریکا و اروپا از دست داده‌اند و همچنین عدم پیگیری لازم و جدی در درمان، از سوی بیماران و در نتیجه کم اثر کردن روند درمانی آنها می باشد.

• تدوین و تنظیم پاسخ توسط: سرکارخانم دکتر فریبا مزروعی