دروغ ارمغان اسلام

متن شایعه

” دروغ ارمغان اسلام / ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ دروغ گفتن ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯﮐﺮﺩﻧﺪ ؟

ﺯﺭﺗﺸﺖ : ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ.

ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺑﺰﺭﮒ : ﻣﺮﺩ ﭘﺎﺭﺳﯽ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻬﻨﮕﺎﻡ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ .

ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ : ﺍﯼ ﺍﻫﻮﺭﺍ ﻣﺰﺩﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ .

ﺷﺎﻫﭙﻮﺭ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ : ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺿﻌﯿﻒ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ …

ﺁﺧﻮﻧﺪ : ﺩﺭ ﺳﻪ ﺟﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ : ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ ، ﻭﻋﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﺻﻼﺡ ﺑﯿﻦ ﻣﺮﺩﻡ… ”

پاسخ  شایعه

در خصوص شیطنتی که برای آلودن دامان اسلام به دروغ انجام شده باید دانست که :

برخلاف بیانی که در مطلب شده ، اسلام امر به دروغ گفتن نکرده بلکه در شرایط زیر و در صورت اضطرار آن را بلا اشکال دانسته.
در ارزیابی آموزه های اسلامی با آنچه منتسب به داریوش و کوروش هخامنشی است، باید گفت که راست گویى و مبارزه با کذب و دروغ از اهمیت فوق العاده ای در تعلیمات اسلامی برخوردار است.

امام صادق (ع) می‏فرماید: “نگاه به رکوع و سجود طولانى افراد نکنید، چرا که ممکن است عادت آنها شده باشد، به طورى که اگر آن را ترک کنند ناراحت شوند، ولى نگاه به راست گویى و امانت داری آنها کنید” ؛ یعنی، راست گویى و امانت، ملاکِ خوبی و ایمان افراد است.

اما با این وجود و با این که، راست گویى و مبارزه با دروغ گفتن از اهمیت فوق العاده ای در تعلیمات اسلامی برخوردار بوده و اصولا (دست کم به صورت صوری و ظاهر) به عنوان یک اصل در بیشتر مجامع بشری پذیرفته شده است، ولی در موارد و شرایطی که یک دروغ در راستای مصالحی باشد که اهمیت آن برتر از زشتی دروغ گفتن است، گفتن دروغ را می توان به صورت موردی مجاز دانست و این سخنان منتسب به کوروش و داریوش هخامنشی را نمی توان به صورت مطلق مورد پذیرش قرار داد. به عنوان نمونه :

آیا اگر در موردی، یک سخن صد در صد راست و درستی که به یک جنایت کار گفته شده و منجر به کشته شدن فرد کاملا بی گناهی شود، شما و یا هر عاقل دیگری آن را تأیید خواهید کرد؟!

آیا اگر با گفتن سخن راستی، بنیاد یک خانواده از هم پاشیده شود، حتی اگر در مورد آن از شما پرسشی به عمل آید، پاسخ صحیح را بر زبان خواهید آورد و آن خانواده را نابود خواهید کرد؟!

اگر با گفتن دروغی کوچک بتوانید میان دو کشور یا گروهی که سال ها از هم کینه به دل داشته و به جنگ با یکدیگر پرداخته اند، صلح و صفا برقرار کنید، به بهانه راستگو بودن از گفتن آن دروغ دریغ خواهید نمود؟! و… .

بسیار بعید به نظر می رسد که پادشاهان هوشمندی چون کوروش و یا هر فرد عاقل دیگر، به این ظرافتی که مبتنی بر انگیزه دروغ گویی است پی نبرده و سخنی غیر منطقی را بر زبان آورند.

اگر در روایاتی به مجاز بودن دروغ در موارد خاص برخورد کردید، یقیناً از مواردی خواهد بود که نظیر مثال های بیان شده، پیامدهای مثبت دروغ گفتن ، به مراتب بیشتر از زشتی دروغ گویی به شمار آید.

موارد زیر تنها بخشی کوتاه از تاکیدات دین اسلام به راستگویی و پرهیز از دروغ می باشد که به عنوان حجت ارایه میشود:

از منظر اسلام دروغ گفتن از بدترین معایب، زشت ترین گناهان و منشأ بسیاری از مفاسد است و بالطبع از کارهای زشت و ناپسند و عادت به آن از رذایل اخلاقی و از گناهان کبیره است و تا ضرورت و مصلحت مهمی در میان نباشد ، دروغ گفتن جایز نمی باشد.

آیات و روایات بسیاری در زمینه زشتی دروغ سخن می گویند و آیات تکان دهنده ای حتی دروغگو را در ردیف کافران و منکران آیات الهی می شمارند.

به عنوان مثال :

سوره نحل آیه ۱۱۶

سوره زمر آیه ۳

سوره نحل آیه ۱۰۵

در روایات و احادیث هم موارد بسیار زیادی به مذمت و رد دروغ اختصاص دارد که به راحتی در اینترنت در دسترس است.

حال سوال اینجاست که آیا برای سخنانی که در متن به کورش و داریوش و دیگران منتسب شده نیز چون موارد بالا سند قابل عرضه ای وجود دارد ؟!!